पढ्नुस् ९० सालको प्रलयपछिका पल

९० सालको भूकम्पका बारेमा ब्रम्ह शमशेरले आफ्नो डायरीमा यसरी लेखेका छन् ।

हरेक कम्पमा मानिसहरूको कोलाहल

भूकम्प गएको दिनदेखि हररोज साना–साना भूकम्प जान थाले । माघ ४ गतेको रातमा एक निकै ठूलो कम्प भयो । आत्तिएका दुनियाँहरूमा झन् अतास बढ्न गयो । हरेक कम्पमा मानिसहरूको कोलाहल सुनिन्थ्यो ।

दुनियाँलाई भूकम्पमा बानी पर्न थाल्यो

३–४ दिनसम्म यस्तो कोलाहल बराबर चलिरह्यो । पछिपछि यस्तो कराउने कम हुँदै गयो । दुनियाँलाई भूकम्पमा बानि पर्न गयो । बास, खानाआदि हरेक कुराको हाहाकार परेको बखतमा यस्ता साना–साना कम्पबाट झन् बढ्ता डर पर्न गयो । वरिपरिका गाउँ जताततैबाट नोक्सानको खबर आउँछ, बाहिर देशपट्टिको भने केही खबर छैन । अब के आइलाग्ने हो भन्ने ख्यालले यसै आत्तिएका पुरूषहरूको मनमा झन अतास बढ्न गयो ।

भत्केका घरको काठबाट लास जलाए

लास जलाउनालाई दाउरा नपाउँदा धेरैले भत्केका घरको काठले जलाए । सबै घाटहरूमा ठेलंठेला भयो । मुर्दाको सद्गत गर्न नसक्नेहरूले घाटमा मुर्दाहरू त्यसै फ्याँक्न थाले । गाईबस्तुको त कुरै छाड्नु । वीरगञ्जसम्मको एक्लो टेलिफोनको लाइन पनि टुट्न गएको र चारैतिर नोक्सान पर्न गएकोले बाहिरको खबर अन्धकारैमा रह्यो । न त यताबाट खबर पठाउन सकियो ।

श्री ३ कहाँ खबर लिई घोडचढी गए । बाटो बिग्रेकोले भादगाउँ र वरिपरि गाउँको खबर पाउन कठिन भयो । केही गोलमाल वा चोरीको बचाउलाई कौसी (सरकारी ढुकुटी) झेलखाना, तोफखाना र ठूला–ठूला दरबारमा पालो थप गरियो । राती रमन घुम्ने काममा विशेष कडागरि थप अफिसर सिपाही खटाए । खोरमा थुनुवाहरू भाग्न कोशिस गरेकोमा सिपाहीको मद्दत चाँडै आएकोले भाग्न सकेनन् । हिउँदको छोटो दिन–रात चाँडै पर्यो तर बिजुली बत्ति आएन । आफ्ना नातेदारहरूको खबर लिनपनि फुर्सद भएन ।

- See more at: http://onlinepatrika.com/27360/#sthash.9P79egjM.dpuf